Eenoudergezinnen

Een eenoudergezin wordt gekenmerkt door de afwezigheid van één ouder. Dit gezinstype omvat een grote verscheidenheid aan individuele situaties, waaronder ;

• gezinnen met gescheiden ouders, waarbij één ouder met één of meer kinderen thuis woont
• ouders die weduwe zijn en alleen wonen met een of meer kinderen
• een alleenstaande vrouw of man die besluit te adopteren. 

Het eerste advies is om niet te lang te wachten: het is het beste om vóór de leeftijd van 3 jaar met kinderen te beginnen praten. Dit komt doordat kinderen zich beginnen te realiseren dat zij slechts één ouder hebben rond de leeftijd van 3 jaar, wanneer zij de gemeenschap beginnen te betreden: het vergelijken van hun verhaal met dat van hun leeftijdsgenoten kan de eerste gevoelens van onbehagen oproepen, en het is onvermijdelijk dat op dat moment de eerste vragen opkomen. Wanneer kinderen ontdekken dat geboorte het resultaat is van liefde tussen twee mensen, kunnen zij zich anders en misplaatst gaan voelen.                                  

De afwezigheid van de andere ouder uitleggen is niet gemakkelijk; het vereist een gevoelige aanpak en weten hoe de juiste woorden te gebruiken: een moeder kan naar de hemel zijn gegaan omdat zij erg ongelukkig was, of een vader kan niet in de buurt zijn maar toch bestaan, of beide biologische ouders kunnen afwezig zijn, maar de kleintjes in deze situaties weten dat zij zeer geliefd zijn in hun eenoudergezin. Kinderen hebben het recht om rustig en gelukkig op te groeien, zelfs bij afwezigheid van een ouder.

Als koppel voor kinderen zorgen betekent dat je karweitjes, taken, vreugde en verdriet deelt, en deze verplichting alleen aangaan - vrijwillig of noodzakelijk - is niet gemakkelijk. De enige manier om het te beheersen is ervoor te zorgen dat je jezelf niet isoleert - je zoveel mogelijk openstellen voor de buitenwereld is de sleutel tot een gevoel van stabiliteit, en het zal het risico verminderen dat je kind lijdt of het moeilijk heeft, zowel op korte termijn als in de toekomst. Uit een Amerikaans onderzoek onder 1700 zevenjarigen bleek geen verschil in schoolprestaties en gedrag tussen kinderen die door een alleenstaande ouder zijn opgevoed en kinderen die met beiden samenwonen, op voorwaarde dat het microgezin relaties onderhield met andere sociale groepen van familieleden of vrienden, en de alleenstaande ouder niet probeerde een al te exclusieve relatie met het kind tot stand te brengen - bijvoorbeeld door het kind altijd in het grote bed te laten slapen op een overbezorgde manier, of door te veel verantwoordelijkheden op te leggen.